Wat niemand je vertelt over diabetes – totdat je het meemaakt

Je verliest je zorgeloosheid – en dat rouw je

Ik mis nog steeds de tijd waarin ik niet elk hapje eten moest analyseren.
Waarin een kind gewoon een koekje kon krijgen zonder dat daar een berekening aan voorafging.
Waarin een dagje uit gewoon leuk was – zonder die eeuwige rugzak vol noodspullen, reservesensoren, extra batterijen, pleisters, glucosedrankjes en een back-up voor je back-up. 🎒

Diabetes neemt meer af dan enkel gezondheid.
Het neemt ook een stukje vrijheid.
En dat rouw je. Zelfs jaren later

Je wordt expert tegen wil en dank

Ik had geen medische achtergrond.
En toch werd ik al snel een soort halve verpleegkundige, diëtiste én crisismanager. 👩‍⚕️

Ik leerde over de glycemische index, insulineresistentie, piekactie, nachtelijke schommelingen.
Ik leerde de taal van de bloedsuikers: 54? Dextro. 300? Corrigeren. 85 en hij gaat sporten? Bijsturen.
En dat allemaal terwijl ik gewoon een mama wou zijn.

Je wordt expert, omdat je wel móet.
Er hangt een kind van af. 💙

Diabetes is er altijd. Ook als je even rust wil

Er zijn geen pauzes in diabetes. Geen weekends vrij. Geen vakantie van het zorgen.
Soms ben ik zo, zó moe.

Moe van het denken.
Van het plannen.
Van het altijd alert zijn.

Zelfs op dagen dat hij alles goed regelt, ben ik nooit 100% ontspannen. Want er is altijd die stem in mijn achterhoofd: “Wat als…?”

Wat als de pomp loskomt?
Wat als de sensor stopt?
Wat als hij straks op kamp is en ik er niet ben?

Die mentale belasting… daar praat bijna niemand over. Maar ze is er. Elke dag.

Je groeit – ongemerkt – in kracht

Toch is dat niet het hele verhaal.

Wat niemand je vertelt, maar wat ik nu wél weet: je groeit.
Stilletjes. Gestaag. Vanuit noodzaak, maar vooral vanuit liefde. 💪

Ik zie het in mezelf, maar vooral in Cédric.
Hoe hij zonder zeuren zijn sensor vervangt (oké, meestal 😅). Hoe hij zijn gsm checkt, inschat, bijstuurt. Hoe hij op school of op het voetbal uitlegt wat hij nodig heeft.

Hij is nog maar een kind – maar eentje met zoveel veerkracht. Zoveel inzicht.
En ik denk dan: “Als hij dit nu al aankan, wat een mens wordt hij dan later?”

Diabetes maakt je niet alleen sterker, maar ook zachter

Door deze reis kijk ik anders naar mensen.
Ik ben zachter geworden voor de kleine strijdjes die anderen onzichtbaar voeren. 🫶

Ik weet hoe het voelt om in de supermarkt te staan met tranen in je ogen omdat je kind een hypo kreeg in de auto.
Of hoe je een leerkracht moet overtuigen zonder als “die overbezorgde mama” over te komen.

Diabetes heeft me geduldiger gemaakt. Begripvoller. En nog meer verbonden met mensen die dit ook meemaken.
De community – ouders, kinderen, volwassenen – die elkaar begrijpen zonder woorden. Die aan één blik genoeg hebben.

Liefde zit in de kleine dingen

In het opnieuw vastkleven van een fixtape op een warm lijfje dat al zoveel moet dragen.
In het inscannen van een sensor om 3 uur ’s nachts.
In het klaarleggen van een hypo-setje in een sporttas.
In het fluisteren: “Je doet het goed, ik ben trots op jou.”

Liefde is: er zijn, ook als je zelf moe bent.
Liefde is: diabetes serieus nemen, maar niet laten overheersen. ❤️

Tot slot

Wat niemand je vertelt over diabetes: hoe complex het is.
Maar ook hoe diep je gaat voelen.
Hoe trots je wordt.
Hoe sterk je blijkt te zijn, zelfs op de dagen dat je denkt: “Ik weet het even niet meer.”

Aan alle ouders, kinderen en mensen met diabetes die dit lezen:
Je doet het goed. Echt.
Ook als het zwaar voelt. Ook als je twijfelt. Ook als het vandaag even niet lukt.

Er zit kracht in wat je elke dag opnieuw doet – en dat mag gezien worden.