Waarom de conventie voor diabetes type 2 achterhaald is: tijd voor een nieuw systeem
INTRO
De ongelijkheid tussen patiënten die wel of geen recht hebben op terugbetaling van sensoren
In de wereld van diabeteszorg zijn technologische ontwikkelingen de laatste jaren in een stroomversnelling gekomen. Glucosesensoren maken het mogelijk om continu zicht te houden op je bloedsuikerwaarden, zonder telkens te moeten prikken. Voor veel mensen met diabetes is dit letterlijk een verademing. Maar wat als je wél dagelijks moet meten, en géén toegang krijgt tot die technologie? 🤔
Dat is de realiteit voor duizenden mensen met diabetes type 2 in België. Het huidige conventiesysteem creëert een diepe kloof tussen wie wel en wie geen recht heeft op terugbetaling van een sensor. En dat roept vragen op: Is het systeem nog wel van deze tijd? En belangrijker: is het wel eerlijk?
Hoe werkt de conventie nu eigenlijk?
Momenteel wordt de terugbetaling van sensoren grotendeels geregeld via een conventie van het RIZIV. Dit is een overeenkomst tussen het RIZIV en bepaalde diabetescentra waarbij sensoren kosteloos (of tegen lage kost) ter beschikking worden gesteld. Maar… enkel voor mensen die aan zeer strikte voorwaarden voldoen.
Voor type 1-patiënten ligt de toegang vrij open. Zij komen vrijwel automatisch in aanmerking. Maar voor type 2-patiënten? Daar wordt het al snel ingewikkeld. Enkel wie bijvoorbeeld meerdere keren per dag insuline spuit én tegelijk voldoet aan specifieke medische criteria, kan eventueel op steun rekenen.
De rest? Die blijft achter met een vingerpriktoestel, terwijl de technologie voor het grijpen ligt. 📉
Elke dag 5 tot 7 keer prikken… en toch geen sensor?
Veel mensen met diabetes type 2 moeten dagelijks meermaals hun bloedsuiker meten. Sommigen doen dat 4, 5 of zelfs 7 keer per dag. Elke prik is niet alleen pijnlijk, maar ook belastend. Zeker als je werkt, onderweg bent, of gewoon je dagelijkse leven probeert te leiden.
En dan hoor je dat je geen recht hebt op een sensor. Niet omdat je die niet nodig hebt. Niet omdat het medisch onverantwoord zou zijn. Maar simpelweg omdat je niet in het juiste hokje past. 😞
We horen deze verhalen vaker dan je denkt:
“Ik wil het juiste doen. Mijn waarden opvolgen, mijn gezondheid onder controle houden. Maar de middelen ontbreken. Waarom telt mijn gezondheid minder dan die van iemand met type 1?”
Sensoren zijn geen luxe, ze zijn noodzaak 💡
Laat het duidelijk zijn: sensoren zijn geen gadgets of extraatjes. Ze zijn een essentieel hulpmiddel voor zelfmanagement en preventie. Ze geven trends, waarschuwingen, comfort en gemoedsrust. Ze helpen mensen proactiever te zijn en sneller in te grijpen bij dalingen of pieken. En dat bespaart op lange termijn net wél kosten in de gezondheidszorg.
Maar momenteel lijken besparingen belangrijker te zijn dan levenskwaliteit. En dat is een pijnlijk signaal voor wie elke dag probeert te vechten tegen een chronische ziekte.
Tijd voor een eerlijker systeem ⚖️
Het is tijd om het beleid te herdenken. Tijd om te kijken naar de noden van patiënten, niet enkel naar hun diagnoselabel. Waarom zou een type 2-patiënt die intensief insuline gebruikt en strikt opvolgt, minder recht hebben op ondersteuning dan iemand met type 1?
Wij pleiten voor:
✅ Een meer persoonlijk terugbetalingssysteem, op basis van medische nood en meetfrequentie.
✅ Meer toegankelijke informatie en begeleiding voor type 2-patiënten.
✅ Een proefproject waarin sensoren ook getest worden bij insuline-afhankelijke type 2-patiënten.
Want elke mens met diabetes verdient een gelijkwaardige kans op een kwalitatief leven. Of je nu type 1 of type 2 hebt.